Co to to jest Koło Misyjne Dzieci

 

Drogie dzieci z Papieskiego Dzieła Misyjnego! Tworzycie łańcuch solidarności łączący pięć kontynentów i stwarzacie – również najuboższym – możliwość «dawania», a najbogatszym «otrzymywania» poprzez dawanie. Dbajcie nadal  o tę «wymianę darów», która przyczynia się do budowania lepszej przyszłości dla wszystkich. 

Jan Paweł II, Przemówienie do członków Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci, 14 czerwca 2003 r. 

 

   Patronem PDMD jest Dzieciątko Jezus. Dziecko w Ewangelii ukazane jest jako wzór dla tych, którzy są na drodze do królestwa Bożego. „Niebo – napisał Jan Paweł II – jest dla tych, którzy są prości jak dzieci, tak pełni zawierzenia jak one, tak pełni dobroci i czyści. Tylko tacy mogą odnaleźć w Bogu swojego Ojca i za sprawą Jezusa stać się również dziećmi Bożymi” (List Ojca Świętego do dzieci).

   Biskup Karol de Forbin-Janson na wrażliwości i miłości dzieci pragnął zbudować przyjaźń i solidarność bez granic. Ta ich wrażliwość miała jakby uzupełnić brak wrażliwości dorosłych na tragiczny los najmłodszych mieszkańców świata umierających z głodu, osieroconych, wykorzystywanych i prześladowanych. W tym właśnie celu zrodziło się dzieło dziecięcej pomocy niesionej najbardziej potrzebującym rówieśnikom.

   Dziś to Dzieło przyczynia się do budzenia ducha powszechnego braterstwa, popiera integralny rozwój najmłodszych, kształtuje ich misyjną świadomość i otwarcie na cały świat. Z okazji Międzynarodowego Roku Dziecka Jan Paweł II określił PDMD jako „prawdziwą sieć solidarności ludzkiej i duchowej pomiędzy dziećmi starych i nowych kontynentów”.

   PDMD nie ogranicza się do obrony praw dziecka i jego godności, ale za swoje podstawowe zadanie przyjmuje objawianie światu miłości Chrystusa. Dzieci stają się małymi misjonarzami Jezusa nie tylko w swoim środowisku, ale również „aż po krańce świata”. Swoją misję ewangelizacyjną spełniają mocą wiary i modlitwy obejmującej całą rodzinę ludzką. W ten sposób podejmują swoją współodpowiedzialność za zbawienie sióstr i braci. Pomimo odległości geograficznych, różnic etnicznych i kulturowych otwierają się na inne dzieci w duchu solidarności i komunii, do której wzywa Chrystus.

   Chodzi tu o solidarność nie tyle na płaszczyźnie materialnej, ile w wymiarze duchowym. Obecnie obserwuje się, szczególnie w krajach bogatych, stosunkową łatwość dzielenia się chlebem, o wiele trudniej zaś przychodzi dzielić się wiarą. Trzeba zatem powracać do korzeni PDMD, do jego wymiaru duchowego: modlitwy i ofiary, a dopiero później przechodzić do działania w ramach solidarności materialnej.

   Charyzmatem PDMD przekazanym przez Założyciela jest przede wszystkim modlitwa. Przez nią dzieci mówią o potrzebach swoich rówieśników całego świata miłującemu ich Ojcu. One same wobec wielkich problemów świata są bezradne, ale mogą przedstawiać je Bogu, podobnie jak czynił to Mojżesz w modlitewnym geście uniesionych stale rąk, podczas gdy lud walczył.

   Zadaniem PDMD nie jest rozwiązywanie problemów dzieci i młodych świata, ale przedstawianie ich Bogu w modlitwie, podejmowanie dla nich wyrzeczeń i dzielenie się w duchu wiary z najbardziej potrzebującymi rówieśnikami. I tym właśnie różni się od innych organizacji humanitarnych działających na rzecz najmłodszych mieszkańców świata (np. UNICEF).

Polecane dla animatorów: 

Jan Paweł II, Przesłanie z okazji 160. Rocznicy Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci, 6 stycznia 2003 r.